Een vriend op bezoek vertelt me op 9 november 2016, dat hij somber gestemd was. In de auto naar ons toe had hij de uislag van de Amerikaanse presidentsverkiezing gehoord, een triomf voor een Trump cultuur. ‘Dat zoveel mensen zich laten meeslepen, hoe is dat mogelijk? Wie had dat gedacht?’ Er was echter nog iets anders dat hem somber stemde: deze morgen was het familiekonijn overleden. 12 jaar was het konijn geworden. Het was deel van de familie. 12 jaar is een hele tijd en dan ga je denken: ‘ons konijn maakt deel uit van ons gezin, dat is er altijd’. Maar neen, op een dag is het dood.Uit het leven gerukt. Weg. In het niets verdwenen. Er blijft een gat over.
‘En hoe ga je daar mee om?’ vroeg ik, ‘met je somberheid, bedoel ik.’ H. gaf vervolgens een interessante betoog: ‘wel’ zegt hij, ‘als ik zie hoeveel onzin en lijden er in de wereld is, dan zou ik wel definitief somber, cynisch of depressief kunnen worden, maar daar laat ik me niet in meeslepen. Ik kies voor optimisme en hoop.’ Hij legde de nadruk op het werkwoord kiezen. Hij legde het verder uit: ‘als je je zou baseren op feiten dan zijn er evenveel redenen om pessimistisch dan optimistisch te zijn, om te wanhopen en te hopen. Er is geen fundament noch bewijs om optimistisch te zijn. Het enige wat we kunnen doen, is vanuit vrije wil te kiezen voor een hoopvolle houding.’
De geschiedenis laat zien dat moeizaam verworven verbeteringen in een mum van tijd van tafel kunnen geveegd worden. Is het niet een dictator die door een groep mensen gesteund wordt, dan is het misschien door een orkaan.
De mens is broos. De mensheid is sterfelijk. We leven in de illusie dat wat er is definitief is. Als we dan op sommige momenten even stilstaan bij een dood konijn, een Trump, een Brexit of een terreuraanslag, dan weten we beter en overvalt ons, helaas voor maar enkele dagen of weken, een gevoel van wanhoop ‘waar gaat dit naartoe?’
Er is slechts één reden om te kiezen voor optimisme: dat je liever als een hoopvol mens door het leven gaat, dat je blijft kiezen voor het beste van de mens. Je kiest om te blijven geloven dat je leven en de dagelijkse keuzes die je maakt, er toe doen. Je kiest voor het soort mens dat je kunt zijn. …dat zeg ik regelmatig tegen mezelf…om mijn teleurstelling in de mens te counteren.
Bedankt konijn voor deze wijze les. Beseffen dat je sterfelijk bent, confronteert ons met het idee dat we zo snel vergeten wat we van goeds rondom ons hebben. Ik kies voor positief, hoop…. Daar is lef voor nodig!
er zijn vele redenen om positief te blijven. mensen zagen te makkelijk. zie het ok om me heen
ondanks het zwaar verhaal waarin ik leef (kreeg op 54-jarige leeftijd een trombose). wel ondanks beperkingen; leef ik in hoop en lichtjes. schrijf ook weer verder op mijn blog. de woorden vind ik nog. de lay-out is een ramp. daaraan is duidelijk te zien dat ik problemen heb. desondanks mocht ik in mijn stad reeds tweemaal, meewerken aan een kunstproject